Beau Brummel
Premijerno je prosle nedelje na kanalu Viasat History prikazan TV film "Beau Brummel : This Charming Man" iz 2006. godine. S obzirom na nezeljenu pojavu ESPN kanala i izuzetnu zainteresovanost za isti moga verenika zaboravih na ovaj vise dana cekani i ocekivani film, tako da sam ga odgledala sledeceg dana u repriznom terminu. Film, snimljen u najboljoj tradiciji britanskih TV filmova u (uglavnom) BBC produkciji, baziran na knjizi Beau Brummel - the Ultimate Dandy Ian Kelija (Ian Kelly) sa moje strane ima samo jednu zamerku : ne dopada mi se glumac koji bi trebalo da predstavlja Bajrona, a posto je moja ljubav prema istom tako velika onda i ova zamerka nije tako sicusna. Sto se tice glavnoga - tu zamerke nema, sta vise on je jedan od razloga sto sam ovaj film i iscekivala toliko;) Bo(a) Bramela igra tako James Purefoy, nasem auditorijumu poznat kao Marko Antonije iz HBO/BBC serije Rim :
James kao Marko Antonije
James kao Bo
dok ga oni Britomanijaci medju nama znaju i vole jos od serije "A Dance to the Music of Time" :)
No, James nije toliko bitan za ovaj blog ;) vec je to nareceni Bo Bramel, za koga sam, moram priznati ,sada prvi put cula i odmah se vrlo zainteresovala jer je, kako se to cini, on sam odgovoran za mozda najvecu modnu revoluciju u Evropi sve do pojave mini suknje, a to je zenska moda pa i sasvim druga kategorija stoga. Bo je osmislio ono sto ce najednom zameniti napuderisane,narumenjene i naparfemisane kreature sa perikama na glavi za ono sto se tada nazivalo dandy : podsisane i okupane muskarce u iskrojenim pantalonama i sakoima jednostavnih linija i svedenih boja,sa prslucima,kravatama sa cilindrom na glavi.
Doduse, nije to znacilo da se oblacenje muskog sveta sada mnogo pojednostavilo - naprotiv - Bo je insistirao na "pravilnom" oblacenju a sam je isticao i to da se on oblaci pet punih sati. Kako bi i ostali shvatili kako se to pravilno oblaci prvo je princ regent, buduci Dzordz IV, dolazio da ga posmatra u oblacenju a kasnije su i drugi to pokusavali praveci red pred Boovim vratima. Zapravo, on je preuzeo odelo za lov koje su nosila gospoda na selu kada su se upustali u lov na divljac ili pecanje. Valjda se Bou svideo taj aspekt muskarca kao coveka od akcije i lovca, a kako Ian Keli kaze i sam termin dendi tada ima potpuno drugacije znacenje nego sto sada nosi - cak se moze poistovetiti s recju dude. Doduse, Bo jeste bio neobican cistunac za svoje vreme - kupao se i brijao svaki dan, pa cak i prao zube, ali u svakom drugom smislu ponosio se svojom muskosti, drugim recima nije smatran nekakvim ficfiricem.U detaljima je bio vrlo stur jer je zeleo najpre da se primeti fantastican kroj njegovog odela; tako je nosio samo jedan prsten i sat na lancu. Luksuz je sada iskazivan u suptilnim detaljima - za njega se vezuje i nacelo less is more - toliko poularno do dana danasnjeg kako u odevanju tako i modernom opremanju enterijera. Odelo, koje nastoji da od svakoga dobrim krojenjem nacini grckog boga, je najvaznije, kao i to kako se ono nosi. Po sitnim krojackim znakovima dendi je mogao prepoznati kod kog krojaca je odelo siveno. To bi onda bile neke pretece markirane odece.
Pored revolucije u oblacenju koja je opstala u potpunosti jos i do danas, Bou se moze pripisati i psihologija koja novo oblacenje prati. On je ziveo za uzitak, kockao se i tracio novac na luksuz i preterivanje - na primer poznata je njegova izjava da svoje cizme polira sampanjcem. Ponosio se time da nista i nikoga ne shvata ozbiljno, ukljucujuci i samoga sebe. Politikom se nije bavio niti ga je interesovala. Kako se to kaze u clanku napisanom o Bou :
'Nothing succeeds in London like insolence' wrote Chateaubriand,and it seems that the pose of supposedly effortless superiority, elegance or "cool" was admired and copied in Brummel's wake, a style and manner that have also endured. The manner - the poise, the wit and an air of languorous indifference - became a signifier of the gentleman, just as clearly as his clothes... Thus Brummel, the snob and social climber,is also the son of the French Revolution : a man whose style made it possible for Everyman to act like a prince. For some, therefore, dandyism marked the death of kings and the dawn of modern concepts of self.
'Dandy of dress,dandy of speech,dandy of manner,dandy of wit,dandy even of ideas and intellect' as Michael Mac Liammoir described him, Oscar Wilde re-established the unified completeness of the dandy person and lifestyle as one construct missing since Brummel. Unsurprisingly, therefore, Brummel and Wilde almost become fused in the popular imagination, their lives reflected also in the parallel , tragic third acts,in penury and in France.Wilde's most personal to the style created by Brummel is in The Picture of Dorian Gray, understood almost from the start as a discourse on dandyism.
Uticaj Bramela, ma koliko to bilo tesko shvatiti sa ove vremenske distance, bio je ogroman. Tesko je shvatiti da je covek koji zapravo nije radio nista sem nosio odelo na izvanredan nacin (parafraza njegovog svojevrsnog kreda) moze da predstavlja tako znacajnu i uticanu figuru ne samo citavog jednog perioda u vremenu vec sve do danas. Poznata je Bajronova izjava da to doba zna samo za tri velika coveka - Napoleona, Bramela i njega samog, od kojih je Bramel apsolutno najveci. Njegov uticaj siri se i na Francusku, a tip coveka ciji on postaje simbol, i ostaje to i posle svoje smrti, odjekuje kroz dela mnogih modernih pisaca i mislilaca. Disarelijev roman Vivian Grey je tako direktno inspirisan "dendizmom" Boa Bramela - odjeci ovog coveka protezu se do moderne knjizevnosti - preko Balzaka, Dikensa,Serloka Holmsa Artura Konana Dojla sve do Virdzinije Vulf. Cak je i Puskin verovatno imao njega u vidu pisuci Evgenija Onjegina. Ovaj uticaj Bo je pre svega mogao da izvrsi s obzirom na naklonost princa od Velsa koju je u jednom periodu uzivao. Na kraju i ovo je prijateljstvo prekinuto, u velikoj meri zbog vise nego neprimerenog ponasanja samog Boa koji je umeo toliko da se zaboravi da bi i princu u lice rekao ono sto drugi ne bi ni svome slugi. S obzirom na gubitak princeve naklonosti i rasipnickog zivota, sav u dugovima, na kraju je pobegao u Francusku ( izgleda je ta Francuska bila opste poznato mesto za pobeci u takvim prilikama - Ema Hamilton je tamo begala, Oskar Vajld takodje - nakon sto je pusten iz zatvora tamo odlazi) gde je i umro u jednom sanatorijumu, u bedi i prljavstini, izjeden od sifilisa, kako je Ian to otkrio (sa time je uveliko pala u vodu teza da je Bo bio homoseksualac, pa da je cak imao i aferu sa Bajronom; sifilis su u to vreme gotovo uvek prenosile zene iz nizeg staleza muskarcima iz visih, mada ostaje mogucnost biseksualnosti )
Na kraju ostaje samo da, ako budemo te srece da setamo Londonom i zadjemo do Pikadilija, naklonimo spustenim sesirom ili bar namignemo Bou koji tamo stoji i posmatra sadasnji razdrljeni svet. Na bazi ove statue medjutim stoji To be truly elegant one should not be noticed.
I jos rec dve o Ian Keliju - glumac koji smatra da nijedan glumac nema dovoljno posla te da se ima vremena za pisanje, napisao je pored ove jos par istorijskih knjiga, tj. biografija istorijskih licnosti od kojih mene narocito zanima ona o Kazanovi, koja je proglasena od Sunday Times -a za biografiju godine. Interesantan je jer ne samo da se pojavljuje u pomenutom filmu u sporednoj ulozi vec je isprobavao na sebi odecu iz Boovog vremena uzivljavajuci se tako u lik o kome je pisao. Pise kao sto glumi, ulazi u lik, poistovecuje se. Trenutno snima Hari Potera.
No comments:
Post a Comment